GET OVER! AYOKO NA!

Tanghali na akong nagising, syempre, ganun talaga 'pag bakasyon, actually 'di pa naman talaga bakasyon, wala lang, trip ko lang sabihin ang word na 'bakasyon'. Tnt. Paggising ko, as usual, Face-to-Face ang palabas, kung saan pati 'yung mga nag-aaway sa palabas eh pumapasok na rin sa panaginip ko kasi sa lakas ng sounds ng T.V.. Tnt. Bukod doon, may masamang balita, agang-aga may masamang balita na (tanghali na pala), tuluyan na daw kinitilan ng buhay ang tatlong Pilipino na nasa death row sa China, tsk, nakakalungkot ang balita, kahit pa sabihin nating may kasalanan ang tao, hindi pa din sapat na buhay nya ang ipalit sa kasalanang nagawa nya. Madami pa akong hinananakit sa puso ko (Wow! Sobrang affected?), pati din naman ako naghihinagpis kahit papano, mangiyak-ngiyak nga ako habang nanonood ng balita, masakit din para sa akin ang sinapit ng tatlo nating mga kababayan, mga wala silang awa, grabe. Haist, samantalang kung tutuusin, ang mga nangungunang druglord dito sa ating bansa ay ang mga intsik na 'yan, pero nahahatulan ba sila ng kamatayan? 'Ni nakukulong nga hindi yata eh, bitay pa kaya? Grabe talaga ang sistema ng hustisya sa ating bansa. Tsk. Napahinagpis tuloy ako ng todo. Nag-prepare na ako para pumasok sa work, desidido pa rin akong sa Gulod dumaan papuntang Cabuyao, ang reason ko kina Mama at Papa, ayoko na ng masyadong matao at madaming sasakyan, gusto ko ng hassle-free at walang traffic, kaya sa Gulod to Bayan na ako nasakay ng jeep, para maiba din naman ang view sa jeep, tnt, pero ang reason ko talaga, para masabayan ko si 'DL'! Haha. Alam mo naman ako, lahat gagawin para makapagpapansin lang sa taong gusto ko, alam kong doon din sya sumasakay, dahil 'yun lang naman talaga ang mean of transportation pa-bayan, ang kailangan ko na lang malaman ay ang oras kung kailan sya sumasakay. Mukhang mahirap 'yun, dapat may tamang tyempuhan, pero para sa akin, kung talagang pagsasabayin kami ng tadhana, edi pagsasabayin kami. Tnt. Naalala ko tuloy last Wednesday noong magkita kami, ang alam ko 2PM ang pasok nya ngayon, so baka umalis sya ng bahay nila ng prior to 2PM so inagahan ko ang alis sa amin, 3PM pa ang duty ko pero umalis na ako ng 1:30PM, para hindi na din ako ma-late. Pagsakay ko ng jeep, as usual, ako lagi ang unang pasahero. Malayo pa lang tanaw ko na sina Tita Roxan, Elaiza at Nanay Ely, talagang inaabangan nila akong dumaan, pagtapat ko sa kanila sabi ni Nanay dapat daw duon na ako sumakay para nakapag-Halo Halo muna ako, nakaka-miss nga ang Halo-Halo. Tnt. Nagbye-bye na ako sa kanila. Nagsisimula na ang byahe ko, lampas na ako ng Purok 7, kahit hindi ko alam kung saan particularly ang Purok 3 (Purok ni 'DL') lilinga-linga ang mga mata ko, iisa lang ang hinahanap ko, ang isang estudyanteng naka-white t-shirt na papasok ng school at sasakay sa jeep na sinasakyan ko, sino pa ba? Mapupuno na ang jeep, wala pa din sya. Nananalangin talaga ako na makakasabay ko sya, ilang araw na din akong sa Gulod dumadaan, pero 'di ko pa din sya nakakasakay. Paglampas sa school, malayo na ang tanaw ko, nawawalan na ako ng pag-asa, kasi wala talagang nag-aabang sa malayo na naka-white shirt eh. Pero biglang tumigil ang jeep, gosh! May pasakay, at hindi ako makapaniwala! 'I can't believe my eyes, I see you here, looking just the way you should' kanta 'yun ah? Tnt. Si 'DL' pasakay na sa jeep na sinasakyan ko! Talaga? Totoo ba 'to? Parang pinapanalangin ko lang kanina ah, nagkatotoo kaagad? Bumilis bigla tibok ng puso ko, pagsakay nya kunwari 'di ko sya nakikita, nakatingin lang ako forwardly, pag-upo nya, sa tapat ko pa ha, kunwari napatingin ako at nagulat sya, as in nagulat sya, sabi nya 'oh!', edi binati ko na lang sya kesa naman 'di kami magpansinan 'di ba? Nung una tahimik kami pareho, pero 'di ako nakatiis, kinausap ko sya, pero ang topic namin ay ang kapatid nya, wala lang, may matanong lang. Tnt. Saglit lang 'yun, saglit na saglit lang, tahimik na ulit kaming dalawa. Super conscious ako, lahat ng galaw at kilos ko ay pino, nangalay nga ang leeg ko eh, tuwid na tuwid ako, 'di ako natingin sa kanya, ayokong mag-isip sya na may pakealam pa ako sa kanya at gusto ko pa sya, kahit totoo naman, pero konti na lang, gusto ko na din naman syang layuan, para sa akin din naman 'yun. Hanggang sa makababa kami 'di na nya ako pinansin kahit bye-bye man lang wala, pero okay lang 'yun, at least 'di din ako nag-bye sa kanya, 'di naman ako napahiya, ayos na 'yun, basta naghiwalay kami ng wala lang. Pero sa totoo lang nasaktan ako, kasi nag-expect din naman ako na friends na kami, na itatrato nya ako na kaibigan nya, pero hindi pala, parang wala lang pa din pala ako sa kanya, edi okay fine! Madali naman ako kausap. Move on! Hanggang sa nawala na sya sa paningin ko, hindi na sya tumingin pa sa akin, para saan naman kung titingin pa 'di ba? Get over! Ayoko na ayoko na. Kakalimutan ko na sya! Talagang talaga na!